تاریخچه مختصری از مواد مغناطیسی

چین اولین کشوری در جهان است که مواد مغناطیسی را کشف و اعمال می کند. در اوایل دوره جنگ های جنگ ، سوابق مربوط به مواد مغناطیسی طبیعی (مانند مگنتیت) وجود داشت. روش تولید مواد مغناطیسی دائمی مصنوعی در قرن یازدهم اختراع شد. در سال 1086 ، Mengxi Bitan تولید و استفاده از قطب نما را ثبت کرد. از سال 1099 تا 1102 از قطب نما برای ضبط ناوبری استفاده شد و پدیده کاهش ژئومغناطیسی نیز یافت شد. در دوران مدرن ، توسعه صنعت برق ، توسعه مواد مغناطیسی فلزی ورق فولادی سیلیکون (آلیاژ SI FE) را ارتقا داده است. فلز آهنربای دائمی از فولاد کربن در قرن نوزدهم تا آلیاژ آهنربای دائمی زمین نادر توسعه یافته است و عملکرد آن بیش از 200 بار بهبود یافته است. با توسعه فناوری ارتباطی ، مواد فلزی مغناطیسی نرم هنوز قادر به برآورده کردن الزامات گسترش فرکانس از ورق به سیم و سپس به پودر نیستند. در دهه 1940 ، JL Snoijk از هلند مواد مغناطیسی نرم فریت را با مقاومت بالا و خصوصیات فرکانس بالا اختراع کرد و به دنبال آن فریت دائمی کم هزینه. در اوایل دهه 1950 ، با توسعه رایانه های الکترونیکی ، وانگ آن ، یک چینی آمریکایی ، ابتدا از عنصر آلیاژ مغناطیسی لحظه ای به عنوان حافظه رایانه استفاده کرد ، که به زودی توسط هسته حافظه فریت مغناطیسی جایگزین شد ، که نقش مهمی داشت در توسعه رایانه ها در دهه 1960 و 1970. در اوایل دهه 1950 ، مردم دریافتند که فریت دارای ویژگی های مایکروویو منحصر به فرد است و یک سری دستگاه های فریت مایکروویو را ساخته است. از زمان جنگ جهانی اول از مواد پیزومغناطیسی در فناوری سونار استفاده شده است ، اما به دلیل ظهور سرامیک های پیزوالکتریک ، استفاده از آن کاهش یافته است. بعداً ، آلیاژهای نادر زمین با مغناطیس فشار قوی ظاهر شدند. مواد مغناطیسی آمورف (آمورف) دستاوردهای تحقیقات مغناطیسی مدرن هستند. پس از اختراع فن آوری خاموش سریع ، روند ساخت نوار در سال 1967 حل شد که در حال انتقال به عملی است.